Adwent – to szczególny okres w kościelnym roku liturgicznym. Obejmuje cztery kolejne niedziele przed Bożym Narodzeniem. Formowanie wieńca adwentowego nie należy do najstarszych zwyczajów. Pojawił się dopiero w latach trzydziestych XIX wieku w Niemczech. Jego pomysłodawcą był teolog i działacz społeczny, pastor Jan Henryk Wichern (1808-1881), który szczególną troską otaczał wychowanie osieroconych dzieci. Prowadził dla nich w Hamburgu szkołę– przytułek. Zawsze chciał, aby jego podopieczni czuli się tam jak w rodzinie. Szczególnie jednak pragnął, aby w okresie oczekiwania na Boże Narodzenie, kiedy wydłużały się wieczory i skracały dnie, atmosfera była wyjątkowa. Wpadł na pomysł, aby na ten czas zmienić wystrój świetlicy i wprowadzić nastrój bardziej sprzyjający modlitwie. Sporządził szczególny wieniec. Na obrzeżu koła o średnicy dwóch metrów umieścił dwadzieścia cztery małe świeczki. Każda miała być zapalana w kolejny, zwyczajny dzień Adwentu, w czasie spotkań, podczas których prowadzono lekturę Słowa Bożego wraz z refleksją, modlitwą i śpiewem. W miarę upływu lat zwyczaj ten zaczął rozpowszechniać się nie tylko na terenach Niemiec, ale także w Austrii i na Węgrzech oraz w innych krajach. Do Polski dotarł w pierwszej połowie XX wieku. Wieniec adwentowy wykonywany jest z gałązek szlachetnych drzew iglastych, np. jodłowych, czy też świerkowych lub sosnowych, z liści laurowych bądź mahoniowych. Okrągły kształt wieńca adwentowego jest symbolem jedności i nieskończoności. Wiecznie zielone gałązki iglaste to oznaczenie wiecznego życia i nadziei – na świat ma przyjść Mesjasz, który pokona ciemność, zło i śmierć.Pośród zielonych gałązek wieńca umieszcza się cztery świece symbolizujące cztery niedziele i mijające tygodnie Adwentu, które jednocześnie wskazują na najważniejsze etapy historii zbawienia. Wśród różnych interpretacji ich znaczeń można odnaleźć także następującą:
Pierwsza świeca zapalana w I niedzielę Adwentu – symbolizuje przebaczenie przez Boga Adamowi i Ewie grzechu nieposłuszeństwa.
Druga zapalana w II niedzielę Adwentu – oznacza wiarę patriarchów Narodu Wybranego w dar Ziemi Obiecanej.
Trzecia świeca zapalana w III niedzielę Adwentu – to znak radości króla Dawida świętującego przymierze z Bogiem.
W czwartą niedzielę Adwentu zapala się ostatnią ze świec – wskazującą na nauczanie proroków zapowiadających przyjście Mesjasza i Jego Królestwa pokoju i sprawiedliwości.Światło czterech świec umieszczonych na wieńcu uświadamia nam stopniowe zbliżanie się do prawdziwej światłości Bożego Narodzenia. Zapalane kolejno świece zwracają uwagę na przemijalność czasu, na zbliżające się spotkanie z Panem w Boże Narodzenie, ale nie tylko, bo w związku z powyższym na konieczność przygotowania się na ten dzień przez pokutę i nawrócenie.Wieniec adwentowy jest ważnym elementem dekoracji ołtarza w kościele w okresie Adwentu, jest obrazem wspólnoty oczekującej w miłości i radości na swojego Pana.
Na podstawie: https://www.sluzebniczki.pl